اهداف آموزشی این مطلب

معیار‌های خوشبختی را برای دو شخص متفاوت به تصویر کشیده‌ایم و سوالات زیر نیز در بطن متن، ذهن شما را درگیر خواهد کرد.

معیار‌های خوشبختی شما چیست؟

چه موقع احساس خوشبختی می‌کنید؟

چه موقع دیگران را خوشبخت می‌دانید؟

و درنهایت به این نتیجه می‌رسیم که معیار‌های خوشبختی تا چه اندازه در سعادت و یا نگون‌بختی ما نقش دارند.

دو مثال از کتاب هنر ظریف بی‌خیالی اثر مارک منسون را در ادامه می‌خوانیم.

مثال اول

“در سال ۱۹۸۳ نوازنده‌ی گیتاری یک گروه راک را به شکلی کاملاً ناخوشایند و حتی برخورنده از گروهش اخراج کردند و این اتفاق درست در زمانی رخ داد که آن گروه با یک کمپانی بزرگ قراردادی امضا کرده بود و پیش از آن که ظبط آهنگ‌هایشان را درگروه آغاز کنند، آن نوازنده‌ی گیتار را از گروه بیرون انداختند، بدون آن‌که حتی پیش از آن چیزی در این مورد به او گفته باشند.

یک روز صبح‌گاهی که دور او جمع شدند، بی‌هیچ مقدمه‌ایی یک بلیط اتوبوس به مقصد شهر محل سکونتش به او دادند و گفتند که دیگر مایل به همکاری با او نیستند.

هنگام بازگشت به شهرش، آن نوازنده‌ی گیتار درحالی که مدام روی صندلی‌اش جابه جا می‌شد و حتی لحظه‌ایی آرام و قرار نداشت، از خودش ‌پرسید که برای چه چنین اتفاقی برای او افتاده؟ هر چه فکر کرد نتوانست بفهمد چه اشتباهی از او سرزده. از خودش ‌پرسید: حالا چه کاری از دستم بر‌می‌آید؟

اما هنوز به لس‌آنجلس نرسیده بود که رفته رفته احساس آرامش بر وجودش حاکم شد. او راه حل مناسبی پیدا کرده بود. می‌توانست گروه جدیدی تشکیل دهد و آن‌قدر تلاش کند تا به گروه سابقش بفهماند که با اخراج او مرتکب اشتباه بزرگی شده‌اند. تصمیم گرفت به جایگاهی برسد که آن‌ها برای تماشای برنامه‌هایش سرودست بشکنند و از تماشای عکس‌های او پشت نشریات احساس تاسف کنند.

بعد ماه‌ها تلاش و در همان هنگام نزد بهترین نوازندگانی رفت که می‌توانست با آن‌ها در تماس باشد. او به قدری از دست اعضای گروه سابقش خشمگین بود که حتی لحظه‌ایی از پا ننشست تا به هر شکل ممکن از آن‌ها انتقام بگیرد. چند سال دیگر گذشت تا آن‌که سرانجام توانست همراه گروه جدیدش با یک کمپانی ضبط موسیقی قرارداد ببندد. پس از یک سال اولین آلبوم او بیرون آمد که فروش فوق‌العاده‌ایی داشت.

او دیو موستین، نوازنده‌ی گروه بسیار موفق heavy metal بود که تبدیل به یکی از موفق‌ترین گروه‌های موسیقی در این سبک از موسیقی شد.

با این حال او در یک مصاحبه در سال ۲۰۰۳ در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود، گفت هنوز خود را یک بازنده می‌داند و اگرچه هرچه که می‌خواست به دست آورده اما هنوز هم خود را کسی می‌بیند که او را از گروهش اخراج کرده‌اند.”

مثال دوم

“در سال ۱۹۶۲ گروهی در شهر لیورپول شروع به کار کرد؛ همگان آینده‌‌ایی درخشان را برای آن‌ها پیش‌بینی می‌کردند. آن گروه هم نام عجیبی برای خودش برگزیده بود. جان رهبری آن گروه را برعهده داشت و ترانه‌های گروه را نیز او می‌سرود پل جوانی با چهره‌ی کوذکانه، جورج نوازنده‌ی گیتار و یک جازیست، سایر اعضای آن گروه را تشکیل می‌دادند.

پیت بست خوش‌قیافه‌ترین عضو گروه و پرطرفدارترین آن‌‌ها بود و مدام عکسش پشت نشریات چاپ می‌شد. اما سایر اعضای گروه رفته رفته به این نتیجه رسیدند که مادامی که او سرگروهشان است، آن‌ها رشد چندانی نخواهند کرد.

و وقتی در سال ۱۹۶۲ توانستند با یک کمپانی قرارداد ضبط موسیقی ببندند، سه نفر دیگر آن گروه بدون اطلاع پیت سراغ مدیر آن کمپانی رفتند و از او درخواست اخراج پیت بست را کردند. برایان، مدیر آن کمپانی که اصلاً تمایلی به این کار نداشت، آن درخواست را پشت گوش انداخت تا شاید آن‌ها عقیده‌شان را عوض کنند.

اما چنین نشد. بنابراین پس از گذشت تنها سه روز از ضبط اولین آهنگ آن‌ها برایان پیت بست را به دفترش احضار کرد و و بی‌مقدمه به او گفت که اخراج است و تنها توضیح داد که این خواسته‌ی سایر اعضای ‌گروه است.

هنوز بیش از شش ماه از جدایی بیت بست نگذشته بود که این گروه به شهرتی افسانه‌ایی دست یافت و نام بیتل‌ها همه جا شنیده می‌شد و دیگر کسی نبود که نام جان، پل، جورج و رینگو(رئیس جدید) را نشنیده باشد.

پیت به شدت افسرده شد و خود را یک شکست خورده‌ی واقعی یافت. با این حال از پا ننشست. ابتدا از اعضای آن گروه به خاطر تهمت زدن به او شکایت کرد و همزمان دوباره به دنیای موسیقی روی آورد که البته با موفقیتی روبه‌رو نشد. در سال ۱۹۶۸ دست به خودکشی زد اما مادرش او را نجات داد.

سرنوشت بست شبیه سرنوشت موسین نبود و نتوانست در دنیای موسیقی تبدیل به ستاره شود و یا پول فراوانی به دست آورد، با این حال توانست یک زندگی ایده‌آل برای خودش درست کند.

او در سال ۱۹۹۴ در یک مصاحبه گفت: من احساس خوشبختی می کنم، بسیار خوشبخت‌تر از روزهایی که همراه بیتل‌ها بودم.

اما منظورش چه بود؟

بست افزود که پس از جدایی از بیتل‌ها با دختری آشنا شد و با او ازدواج کرد. پس از مدتی بست به این نتیجه رسید که شهرت به تنهایی نمی‌تواند ضامن خوشبختی فرد شود و چیزهای ‌زیادی در زندگی هست که ارزش بیشتری از شهرت دارد، به عنوان نمونه خانواده‌ی بزرگی که او پس از چند سال زندگی مشترک با همسرش پدید آورد و به شدت آن‌ها را دوست داشت.

او سرانجام به دنیای موسقی برگشت که موفقیت چندانی به دست نیاورد و نه به شهرت رسید و نه پول زیادی به دست آورد. اما او سال‌‌ها نوازندگی کرد و حتی چند البوم هم تهیه کرد. دو سه کنسرت نیز درچند کشور اروپایی برگزار کرد.

آیا می‌توان او را یک شکست خورده نامید؟

آیا او با کنار گذاشته شدن از گروه بیتل‌ها آسیب شدیدی دید؟”

همان‌طور که در دو مثال بالا دیدید موستین، با وجود این‌که به موفقیت‌های چشم‌گیر و شهرتی زیاد رسیده بود؛ احساس خوشبختی نداشت در صورتی که در مورد بست این گونه نبود او با توجه به ارزش‌های که داشت خود را خوشبخت می‌دانست درصورتی که به شهرت و موفقیت نرسیده بود.

به عنوان نتیجه ‌می‌توان گفت ما نمی‌توانیم خوشبختی دیگران را براساس معیارهای خودمان ارزیابی کنیم باید خوشبختی آن‌ها را نسبت به معیارهای خودشان ارزیابی کنیم و این معیارها ریشه در ارزش‌ها و باورهای هر فرد دارد.

در نهایت می‌توان گفت که این معیارهای ما هستند که ما را سعادتمند یا نگون بخت می‌کنند و بسیاری از مشکلات ما در نتیجه‌ی نوع نگرش ما به زندگی‌ است.

حال به سوالات ابتدای متن پاسخ دهید.

معیار‌های خوشبختی شما چیست؟

چه موقع احساس خوشبختی می‌کنید؟

چه موقع دیگران را خوشبخت ‌می‌دانید؟